Israil G‘azoni bombardimon qilishda davom etar ekan, Al Jazeera jurnalisti Maram Humaid o‘z onasi bilan xayrlashish imkoniga ega bo‘lmagani haqida hikoya qiladi.
Maqolada u shunday deydi:
"Aziz onam, men bu matnni sening vafotingdan bir oy o‘tishi bilan yoza boshlagandim. Dardimni va so‘zlarimni yig‘dim, lekin ko‘z yoshlarim tomog‘imni bo‘g‘ardi va yozishni to‘xtatardim"
U bu matnni qayta-qayta ochib, yozishga urindi: ikki oydan so‘ng, olti oydan keyin, bir yil oxirida. Har safar u yangi qayg‘ular, yangi og‘riqlar bilan qaytdi — chunki urush ular hayotiga tobora chuqurroq kirib kelardi.
Bir kuni u daftarni ochdi va yig‘ladi — quvonch va alam orasida. Chunki o‘sha kuni, onasi uzoq vaqt kutgan yangilik kelgandi: otashkesim e’lon qilingandi. Ammo onasi endi yo‘q edi.
Bugun, onasining vafotiga bir yil to‘ldi. Shu munosabat bilan Maram o‘zini majbur qilib bo‘lsa ham, bu yodnomani tugatishga kuch topdi. U shunday deydi:
"Biz sevganlarimizni yod etishni tanlamaymiz — bu xotirani saqlashning yagona usulidir."
Bu hikoya faqat shaxsiy emas — u butun G‘azo xalqi boshidan kechirayotgan qiyinchiliklarni, yo‘qotishlarni va muhabbatni ham tasvirlaydi.
Ortiqxo‘jayev yangi lavozimda ish boshlagani aytilmoqda
Qodirovning ahvoli juda og‘ir: u voris qidirmoqda
Agar Ukraina 9 may kuni Moskvaga hujum qilsa, Rossiya Kiyevga “Oreshnik” quroli bilan zarba berishi mumkin
