"Чегаралар ва бомбалар орасида онамни йўқотдим": Ғазолик қизнинг хотираси

Исраил Ғазони бомбардимон қилишда давом этар экан, Al Jazeera журналисти Марам Ҳумаид ўз онаси билан хайрлашиш имконига эга бўлмагани ҳақида ҳикоя қилади.

Мақолада у шундай дейди:

"Азиз онам, мен бу матнни сенинг вафотингдан бир ой ўтиши билан ёза бошлагандим. Дардимни ва сўзларимни йиғдим, лекин кўз ёшларим томоғимни бўғарди ва ёзишни тўхтатардим"

У бу матнни қайта-қайта очиб, ёзишга уринди: икки ойдан сўнг, олти ойдан кейин, бир йил охирида. Ҳар сафар у янги қайғулар, янги оғриқлар билан қайтди — чунки уруш улар ҳаётига тобора чуқурроқ кириб келарди.

Бир куни у дафтарни очди ва йиғлади — қувонч ва алам орасида. Чунки ўша куни, онаси узоқ вақт кутган янгилик келганди: оташкесим эълон қилинганди. Аммо онаси энди йўқ эди.

Бугун, онасининг вафотига бир йил тўлди. Шу муносабат билан Марам ўзини мажбур қилиб бўлса ҳам, бу ёдномани тугатишга куч топди. У шундай дейди:

"Биз севганларимизни ёд этишни танламаймиз — бу хотирани сақлашнинг ягона усулидир."

Бу ҳикоя фақат шахсий эмас — у бутун Ғазо халқи бошидан кечираётган қийинчиликларни, йўқотишларни ва муҳаббатни ҳам тасвирлайди.