Қай бир куни автобусда кетаётиб, икки ёш йигитнинг суҳбати эътиборимни тортди. Нималарнидир тортишишяпти. Диққат билан тингласам, «Ўткан кунлар» фильмини муҳокама қилишяпти! Хурсанд бўлдим. Аммо... кўп ўтмай хурсандчилигим «мозийга қайтиб» ке-е-етди. Нима эмиш, «...ўртоқ, биласанми, Отабекнинг иккинчи хотини бор-у, Кумуш, ўша Марғилондан экан...»
«Ўткан кунлар» ўз номи билан ўтган кунларимиздан, тарихимизнинг «энг кир» даврларидан ҳикоя қилади. Ўзбек халқи учун миллатнинг эрки, озодлиги, мустақиллиги масаласи ҳаёт-мамот аҳамиятига эга бўлган кунлардан гапиради. Қодирий Ватан ва Миллат тақдири устида астойдил қайғуради, нажот қидиради. Шу романи орқали халқнинг миллий онгини уйғотмоқчи бўлади, халққа сабоқ бермоқчи бўлади, халқни огоҳлантирмоқчи бўлади. Бугун эса...
Бугун эса айрим ёшларимизнинг китобдан ёки фильмдан олган таассуротларидан ачиниблар кетасан: Кумуш Отабекнинг иккинчи (?!) хотини эмиш, Марғилонданмиш, шунинг учун хотини Зайнаб Тошкентданмиш, кундошмиш...
Эҳ, Абдулла бобо, яхшиям, бу баҳсни сиз эшитмайсиз. Мен эса куюна-куюна бекатда тушиб қолдим. Автобусдан тушаётиб ўша икки йигитнинг охирги суҳбатини яна қулоғимга чалинди:
– «Ўткан кунлар» зўр кино-де, барибир.
– Балким, лекин менга «Один дома» ёқади...
Бернора САДИКОВА.
«Postda.uz»
