Ja’far rahimahulloh aytadilar: «Bir kuni Basrada kuchli shamol turib, hammayoq qop-qorong‘i bo‘lib qoldi. Odamlar masjidlar sari talpinishdi.
O‘zimga-o‘zim: «Men kimning oldiga borsam ekan?» dedim. So‘ng Ato rahmatullohi alayhning oldiga bordim. Qarasam, u uyida tik turib, qo‘lini boshiga qo‘yib, «Allohim, qiyomat alomatlarini ko‘rsatguningcha meni tirik qoldirasan deb o‘ylamagan ekanman», deyayotgan ekan. Ato shu alfozda tong otguncha tik turib yig‘lab chiqdi.