“15 йил шундай хотин билан яшадим...”

Абу Усмон Найсобурийдан сўрашди:
- Амалларингиз ичида сиз энг кўп умид қиладиганингиз қайси амал?

Найсобурий деди:
- Ўсмирлигимда оилам мени уйлантирмоқчи бўлишди. Мен кўнмадим. Бир куни олдимга ўранган бир аёл келди. У менга:
- Эй Абу Усмон! Менга уйлансангиз. Мен сизни яхши кўриб қолдим, деди.

У отаси билан бирга келган эди. У жуда камбағал эди. Мен кўндим. Отаси қизини менга никоҳлаб қўйди. Кечқурун келин ҳузуримга кирди. Қарасам, у кўзи ғилай, чўлоқ ва  ногирон қиз экан. Мени шунчалик яхши кўрар эдики, кўчага чиққани қўймас эди. Унинг қалбига озор бермаслик учун унинг риоясини қилар эдим. Унга ёмон кўришимни билдирмас эдим. Азбаройи ёмон кўрганимдан ўзим гўё чўғ устида ўтиргандай эдим. 

Шу ҳолатда ўн беш йил ўтди. Хотиним вафот этди.

Амалларим ичида энг умид қиладиганим ана шу завжамнинг қалбини риоясини қилганим деб ўйлайман!