Masjidning imomi aytib berishicha, o‘n yoshlar atrofidagi bir bolakay bor edi. Jamoat namozini kanda qilmas, doim imomning oraqasida, birinchi safda bo‘lardi. Imomning qiroati asnosida u qichqirardi. Xossatan, Fotiha surasining so‘ngida baland ovoz bilan: «Amiiin» derdi. Uning bu qilig‘idan boshqa namozxonlar malollanar edilar. Imom har gal nasihat qilmoqchi bo‘lardi. Ammo u salom berilishi bilanoq, chopib masjiddan chiqib ketardi. Unga yetib olish imkonsiz bo‘lardi. Bir gal imom namoz so‘ngida salom beriboq, orqasiga qarab bolani tutdi-da:
– Nega bunday qilasan? – deb so‘radi.
Bolakayning javobi ajoyib bo‘ldi:
– Uyimiz masjidga yaqin. Otam namoz o‘qimaydilar. Men ovozim mikrofondan ham baland bo‘lishini, otam mening ovozimni eshitib, namoz o‘qiyotganimni bilishlarini, masjidga kelib boshqalar kabi namoz o‘qishlarini xohlayman!
Imom aytadi: «Uning bu gapidan etim jimirlab ketdi. Kichkinagina bolada shunday katta qalb qayerdan paydo bo‘lgan?!».
Imom va o‘sha bolakayning qo‘ni-qo‘shnilaridan bir necha kishi bo‘lib, uning otasiga nasihat qilmoqchi bo‘lib borishibdi. Bo‘lgan voqeani aytib nasihat qilishibdi. Namozning ahamiyatini, uni tark qilganga qanday jazolar borligini eslatishibdi. Imom aytadi: «Allohga qasam, bolaning otasi bu voqeadan so‘ng namozni biror marta ham qoldirmaydigan, barcha farz namozlarni masjidda ado etadigan bo‘ldi».
Tojikiston maktab ta’limiga to‘sqinlik qilganlik uchun jinoiy javobgarlikni kuchaytirdi
Qodirov Estoniyaga raketa hujumlarini uyushtirishga chaqirmoqda
Sankt-Peterburg sudi uchta Yevropa bankining Rossiyadagi aktivlarini hibsga oldi
