Жаъфар раҳимаҳуллоҳ айтадилар: «Бир куни Басрада кучли шамол туриб, ҳаммаёқ қоп-қоронғи бўлиб қолди. Одамлар масжидлар сари талпинишди.
Ўзимга-ўзим: «Мен кимнинг олдига борсам экан?» дедим. Сўнг Ато раҳматуллоҳи алайҳнинг олдига бордим. Қарасам, у уйида тик туриб, қўлини бошига қўйиб, «Аллоҳим, қиёмат аломатларини кўрсатгунингча мени тирик қолдирасан деб ўйламаган эканман», деяётган экан. Ато шу алфозда тонг отгунча тик туриб йиғлаб чиқди.