Исломнинг шонли даврлари эди. Олам кўнгли ойдин авлиёлар ва пирлар билан тўла эди. Шундай кунларнинг бирида бир йигит вафот этди. Одамлар унинг тобутини олиб кетишаётган эди. Эс-ҳушидан айрилган мажнунсифат бир одам узоқдан тобутни кўриб, сўради:
Тобутдаги одам ким эди?
У жуда бақувват, паҳлавон бир йигит эди, деб жавоб беришди.
Телбанинг кўзларида ғалати нур порлаб, шундай деди:
Ҳой соғлар, бу йигит кураги ерга тегмаган полвонлардан дейсиз. Аммо бу жигари куйган бечора бугун ким билан кўришишини билолмайди. Унга шундай кучли зарба беришади, шундай ерга ағдариб, қонига ғарқ қилишадики, асло ўрнидан туролмайди.
Телбанинг сўзлари халойиқни ҳайрат ва қўрқувга солди.
Manba: islom.uz
Москва Исроилнинг эҳтимолий ҳужумидан ҳимоя қилиш учун Эронга замонавий қирувчи ва ҳаво мудофаа тизимларини топшириши мумкин
Тожикистон чегарачилари етти нафар афғонни отиб ўлдирди
Қирғизистон Москванинг баёнотларидан норози
